Pierwsi Tari pojawili się kilka tysięcy lat po pojawieniu się pierwszego homo sapiens, kiedy już ludzie rozeszli się po całej Ziemi i zaczęli prowadzić osiadły tryb życia. W tych czasach w Afryce powstało kanibalskie plemię ludzi – nietoperzy, oddający cześć tym stworzeniom. Starali się oni upodobnić do swoich bóstw, dlatego prowadzili nocny tryb życia, stronili od światła, żyli w jaskiniach i pili ludzką krew. Rządzili nimi szamani wraz z niektórymi bardziej znaczącymi współplemieńcami. To oni dali początek arystokratycznej rasie Intarich. Reszta członków plemienia była im posłuszna i wykonywała wszystkie ich polecenia. Szamani, chcąc jeszcze bardziej ich sobie podporządkować, zaczęli podawać różne mikstury, zawierające narkotyki, a czasem nawet niebezpieczne toksyny. Nic dziwnego, że po pewnym czasie wśród ludzi zaczęły pojawiać się różne mutacje i upośledzenia. Starszyzna widząc to, postanowiła wykorzystać to zjawisko, aby stworzyć idealnego człowieka – nietoperza. Przede wszystkim zaczęli wybierać ludzi o pożądanych przez nich zmianach i łączyć ich w pary. W ten sposób już po kilku pokoleniach większość plemienia nie mogła przebywać za dnia poza jaskiniami, gdyż cierpieli na silną alergię na światło słoneczne. Ale szamanom to nie wystarczało. Prowadzili dalsze eksperymenty i podawali im coraz silniejsze toksyny. Zaczęli też szukać sposobu, by móc wywoływać te zmiany też dorosłych ludzi. Kilka pokoleń później ich marzenia się ziściły: stworzyli nową rasę nazwaną przez nich Tari. Istoty te wyglądały jak ludzi, ale nie mieli z nimi w zasadzie nic więcej wspólnego. Były bardzo silne, uczulone na światło słoneczne, miały długie górne kły, w których trochę później pojawiły się też dwa otwory, jeden służący do wysysania krwi ofiary, a drugi do wstrzykiwania jadu, pojawiły się też u nich wysuwane mocne paznokcie. Początkowo Tari nie mieli gruczołów jadowych, one wykształciły się dużo później. Swoje ofiary zakażali przy pomocy specjalnych, ostro zakończonych patyków nasiąkniętych jadem przygotowywanym przez szamanów, którzy jeszcze w dalszym byli ludźmi. W dalszym ciągu rządzili oni plemieniem, gdyż przewyższali oni resztę plemienia mądrością i inteligencją, a poza tym Tari potrzebowali ich mikstur. Szamani zaś chcieli udoskonalić zarówno jad, jak i samych Tarich, zanim sami poddaliby się przemianom. Chcieli zachować swoją przewagę nad resztą plemienia, chcieli móc w dalszym ciągu chodzić za dnia na wolnym powietrzu, a nie jedynie nocą, a długo nie mogli znaleźć na to sposobu. Wreszcie, po mniej więcej stu latach od pojawienia się pierwszych Tarich, gdy wykształciły się u nich już w pełni wszystkie narządy i gruczoły (w tym jadowe), szamanom wreszcie udało się wreszcie stworzyć pierwszego Tariego, który mógł chodzić za dnia. Nazwali go Intari, a pozostałych Tarich zaczęli nazywać Puntari. W ten właśnie sposób na świecie pojawili się Tari. Nie wiadomo natomiast, kiedy Tari zyskali zdolność latania i nieśmiertelność, ale uważa się, że zdolności te pojawiły się dużo później w wyniku kolejnych eksperymentów, prowadzonych przez Intarich.
| « poprzednia |
|---|
